(20) Atramentowe serce

Tytuł: Atramentowe serce
Tytuł oryginału: Tintenherz
Autor: Cornelia Funke
Przetłumaczył Jan Koźbiał
Ilustracje Cornelia Funke
Wydawnictwo Egmont
Strony 510
Seria Atramentowa Trylogia (1 część)
Opis:

Dwunastoletnia Meggie, córka niezwykle utalentowanego introligatora Mo Folcharta, mieszka wraz ze swoim ojcem w wynajętym domu. Jej matka zniknęła w tajemniczych okolicznościach, gdy dziewczynka miała trzy lata. Ojca i córkę łączy ogromna miłość do książek. Meggie wciąż otrzymuje od niego piękne książki, lecz nie wie, dlaczego ojciec nigdy ich jej nie czyta. Pewnej nocy w domu zjawia się tajemniczy gość, który ojca Meggie nazywa Czarodziejskim Językiem. Od tego momentu zaczynają się kłopoty oraz seria wypadków jak z koszmarnego snu - porwania, kradzieże, ucieczki, zdrady i podstępy. Wkrótce Meggie poznaje wielką tajemnicę ojca...


Moja recenzja:

Zacznę od tego, że na podstawie tej książki powstał film, nie oglądałam go, ale po przeczytaniu tej książki jestem ku temu bardzo skłonna.

Bardzo spodobało mii się to że już w pierwszym rozdziale pojawia się akcja. Książka nie zaczyna się od wstępu na 50 stron, lecz sugestywnie wszystkiego się dowiadujemy. Jedna z blogerek napisała o tej książce "Jest to książka o książkach" zgadzam się z nią w zupełności.  Książkę wypożyczyłam z biblioteki tak chodziłam między tymi regałami i nie wiedziałam na co się zdecydować. W końcu zdecydowałam się na pierwszą część Atramentowej Trylogii. I szczerze mówiąc nie żałuję. 

A przyciągnęła mnie do niej okładka w czerwonym kolorze, tak jakby lekko pozłacana z jaszczurką, z monetami, z wróżką i z obrazkiem. Dzięki okładce odniosłam wrażenie, że to jest opowieść w typu baśni, ale myliłam się. 

W książce bardzo mi się spodobało to, że na początku każdego rozdziału jest cytat najczęściej z jakiejś książki, związany z danym rozdziałem. 

Cała historia toczy się wokół jednej, wyjątkowej książki, ale w końcu każda książka jest wyjątkowa na swój sposób. 

Meggie główna bohaterka książki musi pokonać swój lęk. I musi odkryć tajemnicę swojego taty. Meggie ma dopiero 12 lat, a wciągu bardzo krótkiego czasu wypłakała tyle łez ile nie przez całe swpje życie. Bierze udział w intrygach, jest świadkiem zdrad i miłości. Ale również okrucieństwa.

Smolipaluch bez swojej zgody został zabrany ze swojego świata, do bardziej niebezpiecznego, gdzie musi się nauczyć żyć. Musi zacząć wszystko od nowa. W końcu nie ma innego wyboru. Chociaż próbuje robić wszystko aby wrócić do swojego prawdziwego domu, to jednak ie wychodzi mu to.

Elinor jest maniaczką starych książek. Trzyma je w gablotach, w bibliotece, wszędzie gdzie uważa to za stosownie, prawie nigdy się z nimi nie rozstaje, nie pozwala ich dotykać, lecz z czasem przekonuje się, że książki to jednak nie wszystko.                                     

Ojciec Meggie jest introligatorem, naprawia stare książki, gdy jedzie do pracy zabiera Meggie zawsze ze sobą, ponieważ córka jest dla niego najważniejsza.

Gdy czytałam tą książkę, to  czytałam ją  napięciu, tak jak bohaterowie tej książki, bałam się co będzie dalej.  Jak się zakończy ta historia.

Książka ta pokazuje, że nie są na świecie tylko dobrzy ludzie, ale wręcz przeciwnie. Oraz, że nie możemy nikomu w pełni ufać. 

Z chęcią sięgnę po dalsze części Atramentowej Trylogii. 

A co do ilustracji także autorstwa Cornelii Funkem, to podobają mi się, ale nie są jakieś niezwykłe.  

Moja ocena 10/10 Nie mam do książki żadnych zastrzeżeń.